Ionic No 5

Ionic No 5 is een schreeflettertype ontworpen door Chauncey H. Griffith, en uitgegeven in 1925 door Mergenthaler Linotype Company.

Het is één van de vijf lettertypes uit de 'Legibility Group' van Griffith; lettertypen die uitermate geschikt zijn voor kranten.

Griffith baseerde het lettertype op de 6-punts Monotype Ionic 156-J van Tolbert Lanston, en na vijf herzieningen was het eindelijk geschikt om technische problemen te verhelpen met stereotypie druk en het drukken van kranten met hoge snelheid.

Lettertype News 701 van Bitstream is nagenoeg identiek aan Ionic No 5.

Achtergrond

Jarenlang hebben Letter ontwerpers geëxperimenteerd om meer leesbare lettertypen te produceren. In de jaren '20 van de vorige eeuw, kwam een groep Amerikaanse krantenuitgevers met elkaar overeen dat ze betere lettertypen nodig hadden dan die beschikbaar waren voor het drukken van kranten in die tijd. Zij drongen bij twee letter leveranciers (Linotype en Intertype) aan, om nieuwe lettertypen te ontwerpen, die geschikt zijn voor het afdrukken onder moeilijke omstandigheden.

In 1926, werd Ionic No 5 gelanceerd als het eerste van de vijf lettertypes speciaal ontworpen voor gebruik bij kranten - die bekend zouden worden als de "Linotype Leesbaarheid Groep". Ionic No 5 heeft een zeer grote x-hoogte, grote plaatvormige schreven en weinig contrast tussen stammen en bars (dikke en dunne lijnen). Deze eigenschappen maakte het schrift eenvoudig te lezen en was ook in staat om een groot deel van de vervorming die wordt veroorzaakt door rotatiedruk op slecht papier, te weerstaan. Ook leken de letters een stuk groter dan die van de meeste hedendaagse lettertypes.

The Leesbaarheid series werden een oonmiddelijk success. Binnen 18 maanden na de introductie van de Ionic No 5, was het lettertype gekocht door 3.000 kranten verspreid over de USA.

De x-hoogte wordt vaak beschouwd als de belangrijkste leesbaarheid factor. In 1930, was de gemiddelde x-hoogte van alle standaard lettertypes 65% van de H-hoogte, in 1980, was dit percentage toegenomen tot 72%. Sommige moderne lettertypen voerden de x-hoogte op tot 85% (bijvoorbeeld, Roger Excoffon's Antique Olive uit 1968). Een onderzoek uit 1989 uitgevoerd door het Poynter Instituut voor Media Studies in St Petersburg, Florida, Verenigde Staten, testte de leesbaarheid van 16 populaire body lettertypen. De winnaars waren allemaal lettertypes met zeer grote x-hoogten: Nimrod, Charter, en de goede oude Ionic No 5.

De afdrukkwaliteit is enorm verbeterd sinds de dagen van het hete metaal. Een lettertype kan nu duidelijk leesbaar op krantenpapier gedrukt worden zonder er zo "ruw" uit te zien als Ionic No 5. Tijdens de jaren 1980 en '90, hebben we nieuwe lettertypen zien ontstaan​​, die de leesbaarheid van de "leesbaarheid serie" combineren met meer elegante lettervormen, vaak terug kijkend in de geschiedenis van het schrift, terug naar de tijd dat de kalligrafie de belangrijkste bron van inspiratie was voor het letter ontwerp. Desalniettemin lijkt een grote x-hoogte nog steeds een gemeenschappelijke noemer te zijn.

In typografische kringen, ontmoet deze tendens kritiek, omdat de verhoudingen van het lettertype hierdoor deels zijn gestandaardiseerd, in een mate waaronder de esthetiek lijdt. Lettertypen van bepaalde historische perioden, merken de critici op, worden meer dan iets anders gekenmerkt dan door een kleine x-hoogte en de lange stokken en staarten. Neem je deze kwaliteiten weg dan eindig je met een karakterkloos lettertype. Waarom, suggereren deze critici, niet gebruik maken mogelijkheden van huidige print technologie om de volledige en originele oldstyle lettertypen te gebruiken in plaats van minder elegante imitaties?

Op de juiste manier toegepast, kunnen echte oldstyle lettertypen zoals Garamond en Janson gemakkelijk worden gelezen (dat geldt ook voor schreeflozen). Het is vooral een kwestie van evenwicht tussen de puntgrootte en de interlinie (de afstand tussen de regels). Lettertypen met kleine x-hoogte vereisen een groter corps, maar kunne aan de andere kant worden gezet zonder extra interlinie omdat de lange stokken en staarten voldoende witruimte tussen de "bulk" van regels. De fijninstelling van een body lettertype omvat kerning en spatiëring (instellen van de afstand tussen letters en de ruimte tussen woorden) en het instellen van de interlinie in relatie tot de kolombreedte. Resumerend: Een goede typograaf kan zowat elke lettertype leesbaar maken. Helaas zijn niet alle mensen die werken met lettertypen goede typografen. Bij twijfel: Gebruik een knappe lettertype met een redelijk grote x-hoogte, grote open tellers, en weinig contrast tussen stammen en bars. Maar vergeet niet om je ogen te gebruiken. Met een beetje oefening, is het eigenlijk heel makkelijk te zien of het lettertype leesbaar is of niet.