Times New Roman

Times New Roman is een schreeflettertype, dat in de jaren 30 werd ontwikkeld voor het Britse dagblad The Times door Stanley Morison van Monotype.

De letter was met een vrij grote x-hoogte ontworpen, en met romein staartletters, (j, g, p, q, y en ij) die slechts weinig naar onder uitsteken. De staartletters hebben slechts weinig invloed op de leesbaarheid van een letter, maar korte staartletters zorgen er wel voor dat er veel meer tekst op een pagina gedrukt kan worden. En zo had de krant weer minder papier nodig.

Voor speciale doeleinden waren er wel matrijzen voor "long-descenders" of verlengde staartletters (g j p q y en de cursieve f) bij Monotype beschikbaar. Worden deze gebruikt, dan krijgt de letter een heel ander aanzien, en is er meer interlinie tussen de regels nodig.

De populariteit van dit lettertype in het "hete-lood-tijdperk" van de zetselgietmachines, is vooral te danken aan het feit, dat door Monotype standaard een aantal matrijzenramen in verschillende corpsen met Series 327 werden meegeleverd bij elke zetselgietmachine die werd afgeleverd. Zodoende kreeg dit lettertype een enorme verspreiding.

Het ontstaan van de letter

Het idee dat er een nieuwe letter nodig was voor The Times, ontstond in 1929 bij de voorbereiding van het Printing Number, dat op 29 oktober 1929 verscheen. In het jaar daarop werden experimenten gedaan met lettertypen om hun geschiktheid te testen: zoals Baskerville, Imprint, Plantin, Ionic en nog andere. Van Perpetua werd speciaal voor dit doel een apart corps gesneden van waaruit een volledige pagina van de krant werd gezet. Morison, die op dat moment voor het Printing House Square werkte, kwam met het plan om een volledig nieuw lettertype te ontwerpen. Zijn eerste schetsen werden verder uitgewerkt door Victor Lardent. Op grond van deze tekeningen werden door Monotype de punches gemaakt. Later werden deze punches door Linotype en Intertype voor hun eigen machines gekopieerd. De letter was beschikbaar in 5 corpsen: 5.5, 7, 8, 11 en 12 point pica. De kapitalen waren in drie variaties beschikbaar: Heavy Condensed, Light Wide en Heavy Wide. Naast alle punches voor de letters, moesten nog zeer vele andere tekens worden ontworpen, leestekens, accenten, speciale tekens voor advertenties etc. In totaal werden door Monotype ongeveer 14750 verschillende punches gesneden. Op 3 oktober 1932 kwam het eerste nummer in de nieuwe stijl uit. Enkel op de titel-pagina werd voor de naam van de krant nog altijd Perpetua Titling gebruikt. Na deze introductie werd voor de krant deze letter 21 jaar lang aan een stuk gebruikt. Ook werd de letter gebruikt voor de publicaties, die werden uitgebracht door Printing House Square.

Het lettertype was smal waardoor er veel tekst in de kolommen paste. In 1933 werd het lettertype vrijgegeven en gebruikt voor een speciaal nummer van de Monotype Recorder dat werd gedrukt bij de Universiteit van Cambridge. De universiteit gebruikte in 1939 Times New Roman ook voor een uitgave van de "Statutes and Ordinaces" -- een tekst van circa 400.000 woorden -- in 1939. Het feit dat op deze manier veel papier kon worden bespaard, was daarbij een belangrijke overweging. Later werd de letter ook in gebruik genomen door Updike. Na het succes van de letter in Europa, werd het lettertype ook in Amerika geïntroduceerd. Zo werd Times New Roman sinds 1942 gebruikt in Collier's Magazine, de Woman's Home Compagnion en het American Magazin. In 1953 volgden twee kranten dit voorbeeld, de Sun-Times en de Chicago Daily Newspaper.

Een bredere versie van het lettertype werd ontworpen, die prettig leest bij langere regels, dan in een krantenkolom. In 1936 werd een halfvette versie gesneden voor een bijbeluitgave in Cambridge. Dit lettertype bleek heel geschikt om er woordenboeken en spoorboekjes mee te drukken.

Het huidige gebruik van de letter

De populariteit heden ten dage op de computer komt doordat het lettertype door Microsoft bij diverse Microsoftproducten wordt meegeleverd, in het bijzonder Microsoft Windows en Microsoft Office. Tot Office 2007 was Times New Roman het standaardlettertype in Word, wat als gevolgd had dat veel gebruikers het lettertype gebruikten.

Sinds 2004 worden in de Verenigde Staten alle diplomatieke documenten in Times New Roman afgedrukt. Vroeger werd hiervoor het monospace-lettertype Courier New gebruikt. De reden voor de verandering was dat men vond dat Times New Roman een modernere uitstraling had en leesbaarder was.

Laserprinters

Voor gebruik op laserprinters heeft Times New Roman vooral in de kleinere corpsgrootten (ruwweg < 10 punten) een nadeel. Bij het klassieke boekdrukproces wordt de inkt tijdens het drukken iets over de rand van de letter geduwd. Daardoor worden de lijntjes iets dikker. Bij het ontwerp van de loden versie van Times New Roman werd hier rekening mee gehouden door de lijntjes iets dunner te maken dan in het uiteindelijke drukwerk gewenst is. Deze versmalling van de lijntjes is niet evenredig met de lijndikte.

Daar een laserprinter dit overloopprobleem niet heeft, worden de dunne lijntjes bij de kleine corpsgroottes hier erg dun. Inkjetprinters hebben hier veel minder last van, doordat de inkt iets in het papier wordt gezogen.